De pracht van fragiliteit

16-09-2018 ||

Photo by Laura Mélanie

Fragiel zijn of je fragiel voelen, wat betekent dat eigenlijk? Woorden die bij mij opkomen als ik aan fragiliteit denk zijn breekbaarheid, kwetsbaarheid, iets dat nog klein is misschien. Dingen waarvan ik ooit dacht dat ze absoluut niet zouden kunnen horen bij een stoer en sterk persoon.

Toen ik afgelopen zaterdag tijdens een visualisatie iets over mezelf mocht leren, en ik daarbij de woorden 'ik ben fragiel' doorkreeg, merkte ik dat fragiliteit voor mij een negatieve lading heeft. Dat ik het verbond aan zwak zijn, niet krachtig, en vooral dat het iets is wat ik echt niet mag zijn. Dat ik bijna niet durfde te zeggen dat dat bij me op was gekomen. Toen ik dan toch de moed bij elkaar had geraapt om die woorden hardop uit te spreken, bleek dat mijn groepsgenoten hier heel anders over dachten: ze vonden het prachtig. Zij verbonden het woord fragiel met iets puurs, of het begin van iets nieuws.

De laatste tijd lukt het me om, als ik merk dat ik weer eens ergens een oordeel over heb (en dat gebeurd heel vaak), open te staan voor mijn eigen oordeel. Waarom heeft het woord fragiel voor mijn groepsgenoten zo'n andere lading dan voor mij, waarom is fragiel zijn voor mij not-done? Als zij het zo mooi vinden als ik dat zeg, waarom krijg ik dat woord dan bijna niet over mijn lippen?

Nu ik dit zo schrijf kan ik voelen waarom ik ergens zo'n moeite heb met dat woord. Namelijk, omdat er ergens in mij de overtuiging heerst dat het Le-vens-ge-vaar-lijk is om fragiel te zijn. Dat zou betekenen dat je niet sterk bent. Je niet kunt verdedigen. Zo omver gelopen kunt worden. Niet gerespecteerd of gewaardeerd wordt. Het voelt als iets levensgevaarlijks om te zijn, in deze snelle en harde maatschappij. Precies de reden waarom ik ooit besloten heb om 'dus maar niet meer fragiel te zijn'. Het tegenovergestelde van fragiel is hard, en dus besloot ik me ooit zo op te stellen: hard, om het fragiele stukje in mij veilig op te bergen, ergens diep van binnen.

En nu, na zoveel jaar diep graven in mezelf, blijkt die fragiliteit er dus toch nog te zijn. Toen ik eenmaal meerdere keren hardop tegen mijn groepsgenoot had uitgesproken dat 'ik fragiel ben', begon dit te landen. Begon het me duidelijk te worden dat ik diep van binnen zó fragiel ben, zo breekbaar, zo puur. En dat precies dat het allerengst denkbare is om te zijn, omdat het zo afgewezen kan worden en zo kwetsbaar voelt. Maar, dat het ook een van de meest prachtige kwaliteiten is die ik in me heb. Die we allemaal in ons hebben. En dat het eigenlijk heel krachtig is als je fragiliteit zich veilig genoeg voelt om zich weer te laten zien, na al die jaren verstopt te hebben gezeten.

Fragiel zijn betekent namelijk helemaal niet dat je zwak bent, maar dat je puur bent. En echt. Erkennen naar mezelf dat ik fragiel ben, voelde uiteindelijk eigenlijk alleen maar goed. Niet meer 'net hoeven doen alsof ik niet fragiel maar heel sterk ben' gaf eigenlijk alleen maar opluchting. Nu hoef ik dat deel van mezelf tenminste niet meer te verstoppen. Mág ik gewoon zo lekker fragiel zijn als ik ben. En kan ik daar kracht aan verbinden, iets dat best wel moeilijk is in de snelle en harde wereld waarin we leven. Waarin fragiel zijn niet gemakkelijk is. Maar om jezelf te gunnen fragiel te zijn, niet over je grenzen te laten gaan, je eigen fragiliteit volledig te omarmen én te beschermen, dat is kracht. Kracht is niet niét fragiel zijn, stoer zijn, of ontkennen wat je diep van binnen bent. Kracht is gaan staan voor wie je bent, je oordeel erover loslaten en het oordeel van anderen langs je heen laten gaan. Middenin je fragiliteit gaan zitten. Voelen wat ze nodig heeft.

Ook ik sta aan het beginpunt van mijn ontdekkingsreis naar mijn eigen fragiliteit. Maar ik heb zo'n vermoeden dat die fragiliteit die we allemaal in ons dragen ons wel eens heel veel moois zou kunnen gaan brengen. Dat de wereld er een stukje mooier op zou worden als steeds meer mensen hun fragiliteit weer weten op te graven, en haar (of hem) de ruimte durven geven.