Een artikel over over het ervaren van schuldgevoelens en de angst om teleur te stellen in relaties - maar vooral over het voelen van liefde in je hart, zonder daar een uiterlijke actie aan te verbinden.
Ik draag een klein meisje in mij met een enorm groot hart. Een meisje dat het liefst iedereen zou laten weten hoeveel hij of zij voor haar betekent, een meisje dat het liefst bergen liefde zou verspreiden naar al haar naasten - elke dag.
Steeds vaker merkte ik de afgelopen jaren aan mezelf hoe ik zo lang rondjes heb gerend - als ik de ene vriendin had gebeld besefte ik me dat ik aan de andere weken niets van me had laten horen. Dat ik onbeantwoorde kaartjes in mijn brievenbus had, onbeantwoorde berichtjes op mijn telefoon en gemiste oproepen van mijn vader en beste vriendin. Dat ik zó graag iedereen wilde beantwoorden, omdat ik elk van hen zo waardeer, maar dat me dat niet lukte. Dat ik rondjes rende om al die contacten bij te houden. Dat ik achter mijn telefoon aanliep om berichtjes 'op tijd' terug te sturen. Dat de goedbedoeldheid en de liefde die al die mensen mij stuurden alleen maar maken dat ik nóg harder ging rennen, en me nog schuldiger ging voelen als ik niets terugstuurde of niet terugbelde.
Als je achter 'liefde' aanrent
En toen kwam het moment dat ik volledig uitgeput was. Uitgeput van een patroon dat ik (zelf) heb ontwikkeld, waarin ik iedereen om de zoveel tijd moet berichten of bellen. Uitgeput van een patroon waarin ik een contact 'bij moet houden'. Uitgeput van een patroon waarin ik mezelf ervan wilde verzekeren dat ik iedereen wel genoeg liefde geef, waarin ik hen wil laten weten dat ik aan ze denk, elke keer weer. Een patroon waarin ik me continue schuldig 'moet' voelen als ik dat niet doe. Uitgeput van een patroon waarin ik niemand teleur wil stellen of pijn wil doen. Uitgeput van een patroon waarin ik het niet teleurstellen van anderen belangrijker maak dan het luisteren naar mezelf; dan het luisteren naar mijn lichaam en de stem in mij die schreeuwt dat ik dit niet kan bijhouden.
Een patroon in jezelf herkennen betekent lang niet altijd dat je er zomaar en met gemak uit kunt stappen. Elke keer dat ik een berichtje niet beantwoord (en ik ben al héél lang aan het oefenen) moet ik zitten met mijn eigen schuldgevoel. Is het alsof ik de eventuele teleurstelling van de ander al moet voelen, zelfs voordat die er misschien überhaupt is. Is het alsof ik zóveel moeite heb met het idee dat het iemand pijn zou kunnen doen niets van mij te horen, dat ik zelfs nu nog toch maar over mijn grens heen ga, om toch maar iets te laten horen. Nog één keertje dan. Om vervolgens te ontdekken dat het volgende mailtje alweer op me ligt te wachten.
Als ik geen grens trek, zal dit lieve meisje in mij altijd de eventuele teleurstelling van de ander achterna blijven rennen. Dit meisje in mij koppelt liefde, na al die jaren leren, nog steeds aan een actie. Ze vergeet dat liefde op zichzelf staand is. Dat ik niet iets hoef te doen om iemand te laten weten dat ik om hem of haar geef - dat is alleen de manier waarop ik geleerd heb mijn liefde te laten blijken.
De wereld van ons hart
En dus ben ik middenin die angst om teleur te stellen gaan zitten, met mezelf, en heb ik hardop iedereen verteld dat ik van hem of haar houd. Mijn tante, mijn langverloren vriendin, mijn vader, moeder en broertje, mijn andere vriendin, mijn nichtje, de familie van mijn vriend, de vriend die ik al zo lang niet heb gesproken. En heb ik dat meisje in mezelf verteld dat het oké is - dat ze het eens in de zoveel tijd moeten bellen mag loslaten, dat ze het moeten beantwoorden van lieve berichtjes mag loslaten, en dat ze in plaats daarvan elke keer liefde mag voelen. Wie weet horen daar soms wel woorden of berichtjes bij, wie weet niet.
Veel mensen zijn [volgens mij] doodmoe van het zichzelf ervan moeten verzekeren dat ze genoeg aandacht aan anderen geven. Ergens onderweg zijn we verward geraakt, omdat we zijn gaan denken dat we iets moeten doen om onze liefde te geven of bewijzen. Dat liefde tastbaar moet zijn, iets fysieks, iets dat we kunnen begrijpen in de met onze ogen zichtbare wereld; in de vorm van een kaartje, een appje, een mailtje of een bezoekje. Maar er is nog een wereld, en dat is die van ons hart. Ons hart heeft geen enkele bevestiging of actie nodig om liefde te ontvangen en geven - het navigeert volledig op gevoel en is zich ervan bewust dat wij liefde kunnen geven zonder iets te doen. Dat we liefde kunnen ontvangen, gewoon door ons hart open te stellen.
Op die plek kunnen we ook liefde ontvangen van dat familielid dat ons nooit met woorden vertelt dat hij of zij van ons houdt, op die plek kunnen we voelen dat woorden, acties en daden niet nodig zijn om te begrijpen dat wij liefde zijn. Allemaal. Dat liefde geven niet vermoeiend hoeft te zijn, als we stoppen met doen. Pas dan kan het gaan stromen. Niet alleen voor de ander, maar vooral voor onszelf.
Ons hart is zó groot dat het al die liefde voor al die mensen kan vasthouden, en onze kracht is zo sterk dat ze ons toch voor onszelf kan laten kiezen. We kunnen werkelijk leren luisteren naar wat wij nodig hebben, in plaats van invullen wat de ander van ons nodig heeft. En elke keer als ik iemand (misschien) teleur moet stellen omdat ik voor mijn eigen rust kies, mag ik mezelf toestaan liefde te voelen voor die persoon - in vertrouwen dat deze liefde via het grote web van energie alsnog door hen gevoeld zal worden. Via de wereld van het hart.
Kommentit