Inspiratie uit de natuur

21-12-'17 || Een vergelijking tussen mens en natuur. Wat kunnen bergen, rivieren en bomen ons leren?

Afgelopen week was ik in Zwitserland. Een land met bergen, rivieren en bossen en enorm vriendelijke mensen. Al starend naar de rivier vroeg ik mij af wat deze rivier er eigenlijk toe bracht om altijd te blijven stromen. Wat was zijn doel, waar ging hij naartoe? Zo te zien was zijn enige doel het blijven stromen. Soms stond er een grote steen in de weg of was er zelfs wat water dat zich tegen de grote stroom probeerde te keren, maar de rivier gaf zich niet gewonnen en stroomde onbezorgd door. Misschien wel een half uur lang heb ik dit geobserveerd, dit stromen van de rivier. Het bracht mij tot de conclusie dat niet alles een doel nodig heeft, maar gewoon ís. Soms ligt de rivier even wat droog, is er weinig water. Soms bevriest de rivier en kan hij even niet meer stromen. Maar altijd komt daar die lente die maakt dat de harde ijspegels op de top van de berg smelten, waardoor de rivier zijn kracht kan hervinden. En zo gaat dat steeds opnieuw.

Elke golf is anders, grote golven, kleine golfjes, maar ze zijn allemaal onderdeel van de rivier. Je zou je deze golven voor kunnen stellen als emoties. Grote golven staan voor blijheid, kleine golven voor verdriet. Rotsen staan misschien voor hobbels die genomen moeten worden, golven die net even de verkeerde kant op lijken te gaan geven aan dat je angst soms niet mee wil met de stroming van het leven. De rivier sluit geen enkele golf buiten, hij neemt alle golven mee in zijn levensstroom. Zo kunnen we ook naar de mens kijken: als mensen hebben wij de neiging emoties die we niet zo prettig vinden (verdriet, angst) te negeren. Zij mogen geen deel uitmaken van ons mens- zijn. Toch bewijst de rivier dat we, als we deze emoties en onzekerheden onderdeel zouden laten zijn van ons geheel, we misschien wel eens een stuk completer zouden kunnen zijn.

Naarmate de week vorderde begon ik meer fenomenen die ik in de natuur zag te vergelijken met mensenlevens. De berg waar ik naast kampeerde, die daar altijd maar bleef staan, inspireerde mij. Al honderden jaren lang ziet deze berg de zon elke dag opnieuw op- en ondergaan. Hij ziet regen, sneeuw en zonneschijn en ziet miljoenen mensen zijn flanken beklimmen, om hem vervolgens weer de rug toe te keren op hun weg naar huis. En de berg blijft staan. Hoe hard het ook regent of sneeuwt, de berg blijft staan en observeert. Want dat is wat een berg doet, hij is er, observeert en accepteert. Hij is tijdloos. 

Zo ook de bomen, groot en klein, dik en dun. Allemaal hebben zij hun wortels diep in de aarde gevestigd, anders kunnen zij niet groeien. Om hun blaadjes te laten groeien hebben ze een stevige basis nodig. En ook bomen kunnen niet altijd bloeien, want tegenover perioden van bloeien staan perioden van rust. Vergelijk dit met de seizoenen: in de lente komen voorzichtig de eerste blaadjes aan de boom, om in de zomer volop te kunnen groeien. In de herfst is er nog energie maar vallen de blaadjes voorzichtig af, in voorbereiding op een periode van rust. In de winter is het koud en leeg, er is weinig nieuwe inspiratie. Dit is tegelijkertijd ook een prachtig mooie periode, eentje die wat zwaar is maar die zich klaarmaakt voor een nieuwe bloeiperiode. Vergelijk dit bijvoorbeeld met de vrouwelijke cyclus, die ook uit vier vergelijkbare weken bestaat.

Soms lijken we vergeten te zijn dat de mens onderdeel is van de natuur, net als de bomen, bergen en rivieren. Door ons te laten inspireren door het ritme van de natuur kunnen we leren dat we niet alleen onze bloeiperioden, maar ook onze dorre perioden mogen accepteren. Helaas willen we onze dorre perioden en moeilijke gevoelens meestal maar wat graag weg hebben, wie wil zich nu niet altijd blij en gelukkig voelen? Toch maken enkel blije gevoelens een mens niet compleet. Alleen door elk gevoel dat door je heenstroomt te accepteren kunnen we ons compleet voelen.

Mocht dit nog een stap te ver gaan, maar wil je toch iets met die inspiratie uit de natuur doen? Ga eens rustig in kleermakerszit zitten, adem een paar keer diep in en uit en stel je voor dat je een berg bent. Een grote, stevige, onverwoestbare berg. Of neem de tijd om naar buiten te kijken, observeer de eerste beste boom die je ziet of luister met je ogen dicht naar het fluiten van de vogels. Laat je inspireren - want inspiratie is overal. Je hoeft het alleen maar te leren zien.