Op zoek naar wijsheid

04-05-'18 ||

Misschien herken je het gevoel van diep van binnen naar iets op zoek zijn, iets dat je niet zo goed kunt duiden maar waardoor je wel een soort innerlijke onrust voelt, alsof je ergens naartoe moet. Meestal verbinden we dit soort gevoelens aan iets dat in de buitenwereld gevonden moet worden en is dat dus ook de plek waar we op zoek gaan naar dat iets dat we zoeken.

Deze zoektocht kan zich op allerlei manieren uiten, maar voor deze uitleg zal ik mezelf als voorbeeld nemen. Ook ik voelde namelijk zo’n onrust, zo’n drang om te ontdekken. Om te beginnen ging ik op reis. Ik reisde de halve wereld over en vond daar inderdaad een stukje van dat ‘iets’ dat ik zocht: ik vond vrijheid, rust, in het moment zijn. Ik vond acceptatie en overgave, iets dat ik tot dan toe in Nederland nooit helemaal toe had kunnen laten.

Eenmaal terug stopte mijn zoektocht niet: ik ging verder aan mijn studie Antropologie. Al heel lang heb ik namelijk een enorme interesse in inheemse volkeren en culturen, in de oude wijsheden die daar nog leven. Ik wilde deze vinden, onderzoeken, vertalen naar de Westerse wereld via film. Daarnaast raakte ik geïnteresseerd in alternatieve geneeswijzen en was ik, doordat ik allerlei klachten had, hard op zoek naar iemand die mij kon vertellen hoe ik mijzelf het beste kon genezen.

Het was pas veel later dat ik me begon te realiseren dat ik een groot deel van mijn leven keihard op zoek ben geweest naar iets dat gewoon in mij te vinden is. Ik zocht vrijheid, leven, kennis, en alles daartussen in. En hoe bizar is het dat je al deze dingen gewoon kunt ervaren vanuit je luie tuinstoel? Daarover later meer.

Zoektochten

Wijsheid is datgene in jou dat je ingeeft waar je naartoe moet. Niet om iets te bereiken of ergens te komen, het is juist datgene dat aangeeft wat jij nodig hebt, wat goed voor je is. Wie je bent en wat jouw pad is. Dat heeft (tot frustratie van andere delen in ons) niets te maken met succes boeken, met hip zijn of met laten zien hoe leuk jij bent. Het heeft enkel te maken met contact maken met jou allerdiepste zelf, die precies weet wat er nodig is om jou gelukkig te maken.

Onze zoektochten op weg kunnen ons helpen om de wijsheid in onszelf te vinden. Want die kan nogal eens verborgen liggen onder allerlei laagjes, onder allerlei patronen die je jezelf hebt aangeleerd. Soms schreeuwt er van alles in jou zo hard dat je het gefluister van je wijsheid niet meer kunt horen, dat je je niet meer verbonden voelt.

In mijn geval dacht ik die wijsheid te vinden in andere culturen, door de mensen die ik zo interessant vind vast te leggen op beeld en dit te laten zien aan de buitenwereld. En toch knaagde er al maanden iets, kreeg ik steeds meer het gevoel dat ik die mensen eigenlijk helemaal niet wilde filmen, maar dat ik van ze wilde leren. Ik wilde (en wil) leren hoe een sjamaan in de Amazone begrijpt wat bomen en planten vertellen, ik wilde leren hoe deze mensen contact maken met dieren, hoe ik kan leven met het ritme van de maan. Toen ik dit kort geleden met iemand besprak (en dat doe ik niet met jan en alleman) zei ze: het lijkt wel alsof je daar herkenning in vind. Alsof je al deze dingen diep van binnen misschien wel weet en daarnaartoe getrokken wordt om je weer te verbinden met dat stukje in jou.

Zou het kunnen dat we gedreven worden door de dingen die ons verbinden met onszelf, die ons leiden naar wie we eigenlijk zijn? Dat het voor mij nu helemaal niet nodig is om films te maken maar dat alles dat ik doe eigenlijk gewoon één grote zoektocht naar mezelf is? Misschien zijn de dingen die ik interessant vind wel geen toeval, maar willen ze mij iets vertellen. Misschien ben ik wel gewoon op zoek naar huis.

Steeds dichterbij

Het ironische is dat ik inmiddels begin te leren dat ik hiervoor niet naar de andere kant van de wereld hoef. Dat mijn wijsheid altijd bij me is, dat ik haar lang kwijt was en voor mijn gevoel nog steeds even vaak kwijt ben. Maar steeds vaker komt ze om de hoek kijken. Bij mij vaak in de vorm van schrijven, het lijkt alsof mijn wijze woorden naar mezelf gewoon uit mijn pen vloeien, of ik het ermee eens ben of niet. Ik zie mezelf dingen opschrijven die ik niet verzin en die niet altijd zijn waar alles in mij het persé mee eens is, maar dat kan mijn wijsheid niet zoveel schelen. In dat schriftje komt enkel te staan wat goed is voor mij, wat ik nodig heb en vooral ook wat ik mag laten. Hoe bijzonder.

Ook komt wijsheid aan de hand van lichaamssensaties, in meditaties, in dromen misschien. Het gaat erom door ál die stemmetjes die de hele dag in je hoofd rondgaan heen te kijken, door je oordeel over wie je wilt zijn helemaal los te laten en alleen maar te luisteren. Eigenlijk is het prachtig, alleen is het soms zo moeilijk überhaupt te luisteren, laat staan naar iets dat niet aansluit bij hetgeen jij van jezelf verwacht. Geloof me, ik had twee jaar geleden nooit verwacht dat ik ooit het woord spiritualiteit hardop zou durven uitspreken, durven erkennen dat ik (inmiddels) bewust kan voelen dat ik en de aarde één zijn. Laat staan dat ik ooit overwoog al deze dingen ook nog eens online te zetten. Jullie zouden me wel voor gek kunnen verklaren.

En toch blijkt dat, als je steeds meer in contact staat met die wijsheid, de mening van anderen er steeds minder toe doet. Dat ik steeds meer van dat stukje van mij durf te laten zien. Dat ik zelfs denk dat iedereen dit stukje in zichzelf zou moeten terugvinden, want we hebben allemaal deze verbinding in ons. Daar is ‘ie weer, mijn favoriete woord: verbinding. Verbinding met jezelf, met je eigen wijsheid, en van daaruit met de wereld om je heen. Wat geloof me, het blijkt dat niet alleen de sjamanen in de Amazone, maar ook jij en ik de natuur kunnen verstaan.