07-03-2019 | Het begrip 'liefde' lijkt soms vooral heel ingewikkeld, zo vond ik. Er zijn zoveel boeken geschreven dat je soms door de bomen het bos niet meer lijkt te zien - om nog maar niet te spreken over alle liefdesrelaties die we in ons leven aangaan. Met de mensen om ons heen, maar (hopelijk) ook met onszelf. De laatste tijd begint mijn hart heel langzaam open te gaan (zo voelt dat) en het vertelt me meer dan alle boeken bij elkaar over wat liefhebben voor mij betekent. En eigenlijk.. blijkt mijn eigen hart mijn allergrootste leraar.
Net als velen heb ik van alles gelezen over liefde. Over liefde tussen twee mensen, maar de laatste jaren vooral ook over onderwerpen als onafhankelijke liefde en zelfliefde. Toch voelde de manier waarop deze boeken 'liefde' beschreven voor mij tot niet al te lang geleden een beetje als een ver van m'n bed show. Ik begreep wel wat er stond, maar kon het bijbehorende gevoel totaal niet in mezelf naar boven krijgen.
Inmiddels lijkt het erop dat ik na al die tijd eindelijk bij een nieuw laagje begin te komen. Het is alsof er, onder het 'liefhebben' en de 'liefde' die ik dacht te kennen, nog iets verborgen zit. Alsof liefhebben zoals ik dat mijn hele leven gedaan heb niet de enige vorm van liefhebben is. Of beter gezegd.. niet de vorm waarin ik eigenlijk wil liefhebben.
Een beeld van liefde
Misschien is het goed om te verwoorden hoe ik, en ik denk velen met mij, geleerd hebben dat liefde eruit ziet. Van wie ik dat precies meegekregen heb weet ik niet, maar dit is hoe ik mezelf in heel veel voorgaande jaren heb ervaren. Zo heb ik bijvoorbeeld geleerd dat ik de ander aandacht moet geven om daarmee mijn liefde te laten zien of bewijzen. In de vorm van berichtjes of mijn fysieke verschijning misschien, in het helpen van de ander, in het beschikbaar zijn. Het idee dat iemand (als ik dat allemaal niet zou doen) zou denken dat ik hem of haar niet 'lief' vind zit er flink ingebakken.
Ook heb ik geleerd dat het vaak gemakkelijker is om te vervallen in oordelen, dan om je hart te blijven openen voor iemand. Als je (misschien wel langdurig) gekwetst wordt door een familielid of vriend(in) bijvoorbeeld, kan het zo veel gemakkelijker zijn om de ander als boeman te zien. Om met je vinger te wijzen en te oordelen over iemand, om de eigenlijke pijn maar niet te hoeven voelen.
Ook ik heb dat lange tijd zo gedaan. Net als wij allemaal heb ook ik mensen in mijn leven waarbij het onmogelijk voelt om ze ooit nog toe te laten. Om ooit door die enorm pijnlijke kwetsing heen te kijken en de liefde die daar -hoe je het ook went of keert- onder zit weer te voelen. Het lijkt ergens ook zo onlogisch, om liefde te voelen voor iemand die je pijn heeft gedaan. Soms lijkt het zoveel gemakkelijker om dat gewoon niét te doen.
En toch is dat wat mijn hart wil, zo zei het me vandaag weer. Het wil zich niet afsluiten voor de mensen op wie ik me boos voel. De boosheid wil er zijn, maar de liefde wil er ook zijn. Mijn hart wil open staan, zo zegt het me. Niets meer en niets minder.
Liefde is...
Een ander omslagpunt kwam eigenlijk pas een paar weken geleden. Ik merk al langere tijd dat ik heel selectief ben geworden in wie ik toelaat, in het aantal mensen dat ik zie. Waar ik mezelf altijd heb gekend als iemand die omringd was door familie en vrienden, zie ik nu vooral iemand die het prima vindt om gewoon iets minder contacten te hebben. Waarschijnlijk heb ik nog steeds even veel mensen om me heen, alleen zie ik ze even niet in fysieke vorm. Misschien is dat ook wel wat hoort bij zo'n proces; het heel bewust kiezen voor minder (of juist meer of ander) contact.
Toch heeft dat ook een beetje aan me geknaagd. Waar ik altijd heel hard bezig ben geweest mijn relaties te 'onderhouden' door bijvoorbeeld om de zoveel weken af te spreken, erg te houden in iedereens wel en wee en het regelmatig sturen van berichtjes, merk ik dat ik daar állang de energie niet meer voor heb. En toch, ondanks het feit dat ik daar zelf voor kies en voel dat het nodig is voor mezelf, is er ergens een stukje in mij dat als de dood is dat ze mensen teleurstelt of dat ze niet meer lief gevonden wordt.
Het duurde héél erg lang voor ik begon te begrijpen dat liefde op zichzelf staand is. Dat liefde iets is dat gewoon ís. Dat ik mijn liefde voor mensen niet hoef bewijzen door toch maar met iedereen af te spreken, als ik voel dat ik gewoon even wat vaker alleen wil zijn. Het is ergens natuurlijk ook volkomen logisch dat je eigenlijk niet altijd acties kunt verbinden aan liefde: je kunt niet heel je leven iedereen tevreden houden, verzorgen of up to date blijven van iedereens leven. En wat betreft het liefhebben in een moeizame relatie: juist degenen om wie je veel geeft kunnen je zo diep kwetsen. Onder het stukje in jou dat zich misschien voor die persoon heeft afgesloten om je tegen de pijn van de kwetsing te beschermen, zit altijd ook nog de liefde voor die persoon. Een les die, in elk geval voor mij, heel belangrijk was en is om te leren.
De beste leraar
Het is alsof al die boeken die ik heb gelezen opeens niet meer zo nodig zijn, nu mijn hart heel zachtjes is gaan spreken. Maar het is ook alsof al mijn 'oude' ideeën, samen met al mijn weerstand tegen zoiets als 'gewoon liefhebben', niet passen bij wat mijn hart wil.
Het lijkt zo subtiel, maar er zit een enorm verschil tussen acties verbinden aan liefde, of niet. En er zit een wereldgroot verschil tussen je hart afsluiten en jezelf niet toestaan om liefde te voelen, of dat toch heel voorzichtig wel doen. En er gaat een wereld open zodra je gaat begrijpen dat ook jij liefgehad kunt worden, zonder dat je daar iets voor hoeft te doen. Dat liefde gewoon altijd aanwezig is.
Ik kan alleen vanuit mijn eigen hart spreken, maar ik kan me zo voorstellen dat mijn hart spreekt voor dat van velen. Mijn hart zit namelijk vol met liefde. En het is best wel eng om dat echt te gaan voelen: lange tijd leek het alsof ik mijn teen in de grote rivier van liefde doopte en dan heel hard weer wegrende. Liefde op deze manier voelen kan namelijk ook best wel een beetje spannend zijn. Inmiddels durf ik mijn teen (en misschien wel hele voet!) in de rivier te houden, gelukkig. En in die rivier is, naast voor de ander, vooral heel veel liefde voor mezelf te vinden.
Liefde voor mezelf betekent voor mij dat ik mag luisteren naar wat voor mij nodig is op dit moment. Het betekent dat ik mijn grenzen mag aangeven, dat ik ten allereerste naar mezelf mag luisteren voor ik nadenk over de eventuele behoefte van de ander. Het betekent ook dat ik die ander nog net zo mag liefhebben als daarvoor, met als enige verschil dat ik er geen acties aan hoef te verbinden. Dat het oké is als ik niet iedereen meer berichtjes stuur, als ik tegelijkertijd boos op iemand ben, of als ik niet op een verjaardag aanwezig ben omdat het teveel voor me is op dat moment. Waar ik eerst dacht (en een stukje in mij denkt dit nog steeds) dat de ander mij dan niet meer lief zou vinden, of dat ik mijn liefde voor die persoon dan maar niet meer moest voelen, is er eindelijk de realisatie gekomen dat beiden niet zijn wat mijn hart werkelijk wil. Dat wil namelijk gewoon liefde voelen. Het wil openstaan en liefde voelen voor alle mensen van wie het houdt. Punt.
Mogelijk lijk ik nu een beetje op één van al die mensen die zo'n boek schrijven over liefde, net als de boeken die ik erover las. Misschien is het subtiele verschil dat ik absoluut geen specialist ben op dit gebied, eigenlijk ook nog maar net kom kennismaken en hier mijn ervaringen deel. Maar ergens denk ik dat -uiteindelijk- het niet de boeken zijn, maar ons eigen hart dat ons de weg zal wijzen. Dat de grootste specialist zich al in je bevindt.
コメント