Al zolang ik me kan herinneren ben ik bang voor vuur. Lust ik geen champignons. Heb ik een vreemde relatie met kurkuma. Ik kan nog wel even doorgaan - maar ik heb, net als iedereen, een rijtje aan 'onverklaarbare angsten en weerstanden'.
In plaats van deze angsten te proberen weg te duwen, je eroverheen te zetten, te veroordelen of te negeren (geloof me, ik heb ze allemaal geprobeerd), kun je er ook voor kiezen om te onderzoeken waar ze vandaan komen.Dit is voor de meeste mensen niet de meest aantrekkelijke optie, omdat het betekent dat je je angst aan moet kijken, er middenin moet gaan zitten. Het betekent dat jouw angst er even hélemaal mag zijn, en dat is nu net precies datgene zijn dat we met al onze wegduw-tactieken zo hard proberen te voorkomen.
Angsten zijn er niet om jou in de weg te zitten, ze zijn er omdat jouw ziel ooit iets heeft meegemaakt dat je bang maakte. Angsten komen áltijd uit het verleden, maar worden geprojecteerd op het nu. Je blijft dus in feite bang voor iets dat je in het verleden hebt meegemaakt - je blijft onbewust bang dat het weer zal gebeuren. En in feite.. maakt dat dat je ergens nog een voetje in het verleden hebt staan. Zodra je je namelijk realiseert dat datgene waar je bang voor bent niet nú is, ben je vrij.
Het heeft heel lang geduurd voor ik dit kon inzien; mijn (beide) voeten stonden flink geplant in dat verleden, wat gepaard ging met een enorme berg aan angsten. Dingen waar ik bang voor was of me tegen afzette - en dat kostte ongelooflijk veel energie. Die angst is namelijk niet meer dan een projectie van iets dat in het verleden gebeurd is, op het heden. Je projecteert in feite een situatie op het nu, omdat die situatie de herinnering bij je oproept. Zelfs een smaak of geur kan zo'n herinnering oproepen. Als je die situatie uit het verleden dus niet toelaat, blijft hij je onbewust bang maken, en daarmee controleren.
Dit klinkt misschien allemaal wat vaag, dus laat ik mijn angst voor vuur als voorbeeld nemen. Al zo lang als ik me (of mijn ouders zich) kunnen herinneren, heb ik een 'onverklaarbare' angst voor vuur. Als kind was ik als de dóód voor een kaarsje, stond ik huilend bij de poort als de barbecue aanging, en in mijn studententijd durfde ik het gasfornuis niet met een aansteker aan te steken. Er waren in mijn kindertijd geen incidenten met vuur (behalve dat mijn oma ooit een kaarsje liet omvallen, maar ik denk dat ik de enige was die daar doodsbang van werd) en dus bleef deze angst 'onverklaarbaar'. Hij was er gewoon, en er hebben ongetwijfeld een aantal keer mensen gelachen om de manier waarop ik me gedroeg als er vuur in de buurt was.
En zo waren (en zijn) er vele dingen waar ik onbewust bang voor was, en heb ik van vele mensen gehoord waar zij onbewust bang voor waren of weerstand tegen hadden. Water, mannen, hoogte, de zee, gember, to name a few.
Toen er in mijn leven een punt kwam waarop ik mijn angsten (en dan vooral rondom mensen) wel móest gaan aankijken, ging ik innerlijk werk doen. Jarenlang deed ik, met behulp van therapeuten, coaches en healers innerlijk werk, maar ergens begreep ik niet wat ik aan het doen was. Of ik wilde het niet begrijpen, omdat die sessies inhielden dat ik mijn herinneringen in moest duiken en terug moest naar die situaties die ooit zo spannend voor me waren geweest. Op dat moment begreep ik niet waarom dat moest, en lukte het me niet om in te zien dat die herinneringen niet meer waren dan herinneringen - omdat ik ze nog op het nu projecteerde. Omdat ik ooit een nare ervaring had met een man, was ik in het nu nog steeds onbewust bang van elke man. Omdat ik ooit een nare ervaring had met vuur, was ik in het nu nog steeds onbewust bang van elke vlam. Elke keer kwam die herinnering (en de daarbij komende angst) weer op, alsof ik weer in die dood enge situatie was. Terwijl ik in werkelijkheid alleen maar bij een kaarsje stond.
Dat begon te veranderen toen ik glimpen op begon te vangen van vorige levens. Ook iets dat ik in het begin doodeng vond. Ten eerste wilde ik niet weten dat er zoiets als een vorig leven bestond, ten tweede leek ik vele dingen in een diepe doofpot te hebben weggestopt.
Tot het klikte. Tot ik me realiseerde dat niets van dat alles nu is, dat ik vrij ben om naar deze herinneringen te kijken, maar ze geen invloed meer hoef te laten hebben op wie ik nu ben. Dat ze bij mij en mijn geschiedenis horen, maar mij niet meer hoeven te overheersen.
Tot ik inzag dat de ziel tijdloos is. Dat de ziel ervaringen opgedaan heeft, in dit leven en in vorige levens, en dat de dingen die ooit angst opriepen dat nu vaak nog steeds doen. Ik zag in dat je jezelf letterlijk kunt bevrijden uit die kooi, alleen maar door compassie te hebben voor je angst en je tegelijkertijd te realiseren dat dit niet meer nú is. Dat je gedrag en keuzes niet meer beïnvloed hoeven worden door al die angstige herinneringen in jou die jou sturen, maar door jou, hier en nu.
Als je jezelf wilt bevrijden van, of ondervragen over een bepaalde weerstand of angst, kun je jezelf in volle openheid vragen waaróm iets dat gevoel bij je oproept. Als je ziel zich veilig voelt bij jou, je hem of haar niet veroordeelt om deze angsten, zal je ziel je laten zien wat er ooit gebeurd is. Bij mij komt dit visueel binnen; ik zie de beelden van een herinnering levendig voor me. Soms gaat dit gepaard met lichamelijke sensaties. Doel hiervan is niet het opnieuw te beleven of erin te blijven hangen - het doel is slechts inzicht. Inzicht in de ervaringen van jouw ziel, zodat je begrijpt waarom hij of zij bang is geworden. Dit kan je enorm helpen, wanneer je inziet dat deze situatie niet langer van toepassing is.
Betekent het feit dat je ooit in een vorig leven verbrand of verdronken bent, dat je nu nog steeds bang moet worden, elke keer wanneer je vuur of water ziet? Nee. Betekent het feit dat een hond je ooit iets heeft aangedaan, dat je nu nog steeds bang moet zijn voor elke hond? Nee. Betekent het feit dat je ooit bijna gestikt bent in een nootje dat elk nootje je nu nog steeds bang moet maken? Nee. Die bange herinneringen die jij bij je draagt vragen om een volwassen versie van jezelf, die inziet dat je deze angst mag loslaten om plaats te maken voor het nu. Je kunt je relatie met iets helen door te gaan naar dat moment waarop de relatie ermee 'kapot' ging (of dat nu je relatie met een mens, vuur, een champignon of kurkuma is). Door je angst in de ogen te kijken, hem er te laten zijn, kun je hem omarmen en helen.
Veel mensen worden bestuurd door de chauffeur van hun herinneringen, in plaats van door hun eigen, vrije chauffeur. Innerlijk werk vraagt tijd, moed, ongetwijfeld ook wat geld en een berg doorzettingsvermogen, maar is nodig om je te bevrijden van deze onbewuste bestuurders. En als je eenmaal doorkrijgt dat dat wat ooit gebeurde nú eigenlijk helemaal niet meer zo eng is, ben je vrij, en kun je de keuzes gaan maken die jou je authenticiteit teruggeven.
Comentários