De helende werking van schrijven

02-07-'17 ||

Tijdens mijn reizen had ik zo nu en dan te maken met een lastig dilemma: ik zou wel iemand willen om tegen te praten, maar toch ook weer niet. Ik wilde wel een luisterend oor, maar had eigenlijk geen behoefte aan gezelschap - alleen reizen gaf mij de tijd om tot mezelf te komen. Ik had wel zo'n 'reisdagboekje' in mijn tas, maar dat was eigenlijk alleen bedoeld voor bijzondere ervaringen. Toch merkte ik al snel dat ik dat boekje ook begon te gebruiken om dingen van me af te schrijven. Ik begon mijn boekje als een soort kameraad te beschouwen, hij ging overal mee naartoe. Hij werd het luisterende oor waar ik in perioden alleen soms behoefte aan had. En het allermooiste was: hij praatte niet terug! Of toch wel?

Inmiddels ben ik héél veel boekjes verder. Kleine boekjes, grote boekjes. Boekjes vol gekras, verhalen, tekeningen, hersenspinsels, frustraties, geluksmomentjes en bijzondere ervaringen. Waar ik eerst dacht dat mijn boekje me alleen zou voorzien van het luisterende oor dat ik zo hard nodig had, weet ik inmiddels dat het mij zo af en toe ook goede adviezen geeft.

Een golf van woorden​

Misschien verschijnen er nu bezorgde rimpels op je voorhoofd en denk je 'ja hoor, die is gek'. Dat zou goed kunnen. Maar toch merk ik dat ik, door te schrijven en te schrijven en te schrijven, tot heel heldere inzichten kan komen. Soms merk ik dat mijn hoofd vol zit en begin ik gewoon met opschrijven wat er allemaal in dat hoofd rondzwemt. Gaandeweg kom ik tot ontdekkingen die ik van tevoren niet had kunnen bedenken - door alles dat in me opkomt uit te schrijven raakt mijn hoofd leger (en mijn boekje voller) en zet ik bepaalde dingen op een rijtje. Zo'n 'pling' moment, waarbij het licht even aangaat in de hersenkamer.

Schrijven kan een enorm helende werking hebben. Een boekje oordeelt niet en nodigt bladzijde na bladzijde uit om door te brabbelen. Ik verbrak mijn tendens om alleen de ervaringen die leuk genoeg waren om thuis na te vertellen op te schrijven door dat boekje in mijn tas, hij bleek eigenlijk veel behulpzamer wanneer ik even niét blij was. Wanneer ik er gewoon even de pest in had, boos was op alles en iedereen of mijn weg niet kon vinden. Schrijven bracht me dan soms weer even bij mezelf, waardoor ik ineens helder kon inzien inzien waar deze gevoelens vandaan kwamen - en ik mezelf vaak 'wijze raad' kon geven over hoe met de situatie om te gaan.

Mijn boekje leerde me dus eerlijk naar mezelf te zijn en ruimte te geven aan gevoelens die ik niet zo snel hardop zou uitspreken. Schrijven is (voor mij) makkelijker dan praten, vooral als je moeilijke ervaringen of gevoelens voor de eerste keer woorden wilt geven. Het is een oefening om je onbegrensde zelf te laten zien, en je zult verstelt staan hoeveel dingen waar jij geen weet van had er in dat boekje kunnen komen te staan.

​

Schrijf buiten de lijntjes​

Ik heb geen regels wat betreft het formuleren van de tekst, maar wel een regel met betrekking tot het opschrijven. De enige richtlijn die ik aanhoud is: schrijf voor je kunt denken. Dit klinkt misschien wat vreemd, maar alleen door vooruít te gaan aan je denken komt er -in mijn geval- een hele berg aan onvoorziene woorden uit. Zodra mijn denken erbij komt kijken gaat het verkeerd; mijn denken 'vindt' namelijk nogal eens ergens iets van. Als ik ga nadenken over mijn gevoelens of ideeën krijgen ze onbewust vaak een labeltje: stom/leuk, goed/niet goed. Maar ze willen helemaal geen labeltje, ze willen gewoon lekker op papier staan zoals ze zijn. Daarbij zijn boekjes zonder lijntjes bij mij favoriet, ze dwingen je op geen enkele manier je 'aan de regels' te houden - je kunt helemaal losgaan.

Bij zo'n 'pling' schrijfmoment is het alsof er een golf van woorden over me heenspoelt die ik er zo snel mogelijk uit wil hebben. Het lijkt alsof ze door me heen stromen, vanuit mijn tenen richting mijn pen die deze woorden zo snel mogelijk op papier moet zien te krijgen. Misschien is het voor mij anders omdat ik van schrijven houd, maar dat heb ik ook maar ontdekt dankzij mijn boekje. Ik denk dat het voor veel meer mensen de helende werking kan hebben die het voor mij heeft. Alles mag er even zijn, zonder dat je bang hoeft te zijn dat je erop beoordeeld wordt. Je kunt op die manier eerst zelf woorden geven aan wat zich van binnen afspeelt. Je leert jezelf beter kennen en komt tot inzichten die je uiteindelijk weer mee de buitenwereld in kunt nemen.

Eén regel dus: schrijf voor je kunt bedenken wat je gaat schrijven. En blijf schrijven, stop niet om te 'denken', knal gewoon alle woorden die in je opkomen op papier. Het mag een zooitje zijn, een volkomen onsamenhangend geheel. Misschien begin je bij het begin, misschien begin je ergens in het midden, maar door dóór te schrijven kun je steeds een laagje dieper. Lees niet terug, denk niet vooruit, maar laat de woorden opkomen. Zo'n 10 minuten, bijvoorbeeld. Je zult zien dat het steeds makkelijker gaat en wie weet begin jij net als ik ook wel een boekjes verzameling! Een boekjes verzameling waaruit je later nog eens terug kunt lezen voor je eigen advies, maar ook een verzameling die je helpt op weg naar jezelf. Een rij boekjes die je uiteindelijk laat zien hoeveel je bent gegroeid.