Over subtiele hulp & het universum

24-02-2019 || Misschien ken je het gevoel dat hetgeen je zo hard probeert maar niet lijkt te lukken, terwijl er wel allerlei andere dingen op je pad komen. Of misschien zie je de dingen die op je pad willen komen wel niet, omdat je zo gefocust bent op iets anders dat 'moet' gebeuren. Het verleggen van je aandacht naar dat wat er naar je toe wil komen kan je helpen richting te vinden en je gevoel van dankbaarheid te vergroten. Stiekem worden we namelijk allemaal een beetje geholpen.

Photo by Laura Mélanie

Vorige zomer was ik op een festival, waarbij er in de avond allerlei activiteiten plaatsvonden. Ik had kunnen kiezen voor een vuurshow of een avondje stampen op harde muziek, maar in plaats daarvan koos ik ervoor om lekker weg te doezelen bij een harp 'lig concert'. Ik was al de hele dag bezig geweest met allerlei bewustzijnsoefeningen en daardoor stond ik vast en zeker een beetje meer open voor de mooie klanken van die harp. Tijdens dat lig concert was het alsof er opeens een stroom van beelden door me heenging: ik zag een wereldbol voor me, waarop allemaal mensen keihard aan het werk zijn hun leven op een bepaalde manier vorm te geven. Het leek alsof hen van alles aangereikt werd om hen te helpen, om hen te laten zien welke kant ze op moesten, maar het was alsof al deze mensjes dit niet wilden zien omdat ze zelf hun leven wilden inrichten - alsof ze daar zo druk mee waren dat ze niet zagen wat er naar hen toe wilde komen. Om een lang verhaal kort te maken: dit ging vast en zeker over mijzelf. Koppig als ik was (en ben) had ik allerlei ideeën over hoe mijn leven eruit zou moeten zien, waardoor ik het moeilijk vond om aandacht te besteden aan wat er naar me toe kwam; om open te staan voor de subtiele hulp die me eigenlijk altijd wordt geboden.

Voor de een is het idee dat het universum ons helpt misschien nieuw, terwijl het voor een ander heel bekend is. Misschien is het schrijven over de hulp van het universum voor sommigen nog een beetje vreemd, dus zal ik hieronder mijn ervaringen beschrijven om dit te verduidelijken. Je kunt het ook gewoon zien als het richten van je aandacht op de(kleine) dingen die naar je toe komen in je leven.

Het universum zorgt voor ons, op een heel subtiele manier. Ik was mij het grootste gedeelte van mijn leven niet bewust van deze hulpbron, ik denk dat ik het (en nog steeds) vaak te druk had met aandacht besteden aan alle dingen die ik niet had, aan alle dingen die niet volgens mijn plan verliepen. En ik denk dat veel mensen dit gevoel met mij delen. Toch begint het me, sinds ik hier bewust aandacht aan besteed, op te vallen dat ik eigenlijk wél heel vaak krijg waar ik om vraag, of dat er dingen naar me toe komen die ik misschien wel nodig heb in mijn leven. Dingen waar ik iets mee kan, ook al denk ik dat dat niet zo is.

Een wensje doen

Zo af en toe doe ik een wensje (ik heb nu eenmaal veel wensen!) en soms komt er dan -bijna ongemerkt- iets op mijn pad. Pas toen ik stap voor stap leerde anders te kijken kon ik gaan zien hoeveel er eigenlijk naar me toe komt, ook al is het misschien niet helemaal precies waar ik om gevraagd heb. Het leerde me hoe ik mijn leven op een andere manier kan leren lezen, en hoe ik mijn wensen en de kleine signalen met elkaar kan verbinden, iets dat ik zo vaak niet deed.

Zo heb ik al verschrikkelijk lang de wens om een hond of kat (of iets anders pluizigs) om me heen te hebben. Helaas laten zowel mijn financiële als mijn huis situatie dat op dit moment niet echt toe, maar toch wenste ik op een dag dat er op de een of andere manier ruimte zou komen voor een dier. Nu leven we in de realiteit en is die zoals hij is, dus wordt mijn huis niet opeens groter en mijn portemonnee niet opeens voller. Wat er wel gebeurde was dat de buurvrouw de volgende dag opeens aanbelde (dit doet ze eigenlijk nooit), met de vraag of ik haar hondje uit wilde laten omdat ze last had van haar been. Het is zo subtiel, maar het feit dat dit de dag na mijn wens op mijn pad kwam maakte toch dat ik me even gehoord voelde. Vervolgens stuurde een bekende me opeens een link door waarin er in mijn dorp gevraagd werd om iemand die af en toe op honden kon passen. Het is natuurlijk aan mij wat ik daarmee doe en het is nog steeds geen eigen dier - maar ik voel wel dankbaarheid voor de mogelijkheden die er opeens lijken te zijn.

Ook had ik ergens in de afgelopen weken een gesprek met mijn trainer. Uit het niets zei ze twee (misschien een beetje onverwachte) dingen tegen me; ze zei dat ze heel duidelijk een donkerrode kleur bij mij voelde en dat het leek alsof er iets met een trommel was. Ze zei dat ze het idee had dat ik maar eens zou moeten kijken of ik ergens op een trommel zou kunnen slaan. Een paar dagen erna zag ik een vriendin, die me opeens haar donkerrode omslagdoek gaf. Ze zei: 'op de één of andere manier heb ik het idee dat ik hem weg moet geven. Ik weet niet waarom, maar het voelt zo'. Gek genoeg verbond ik haar mooie omslagdoek (die ik dankbaar mee naar huis nam) pas later met de donkerrode kleur die mijn trainer genoemd had, soms duurt het even voor ik de touwtjes aan elkaar knoop. Al is dat natuurlijk niet eens nodig, maar het voelt ergens toch mooi dat die donkerrode kleur een paar dagen later naar me toe kwam. Als klap op de vuurpijl vroeg de moeder van mijn vriend me of ik een workshop 'drum maken' met haar wilde doen en had mijn eigen moeder zich aangemeld voor een djembé les.. waar ik natuurlijk meteen mee naartoe ging.

Subtiele hints en grote vragen

Er zijn kleine voorbeelden en grote voorbeelden. Het kan zijn dat je een wensje doet en op een subtiele manier gehoord wordt (of niet, daar later meer over), maar soms lijkt het ook alsof er dingen waar je niet nadrukkelijk om vraagt naar je toe komen. Dingen waarvan je niet bewust wist dat ze voor jou zouden kunnen zijn, misschien. Misschien ken je het gevoel of idee dat er maar dingen op je pad komen waar je eigenlijk niét om vraagt. In mijn geval waren dat pas bijvoorbeeld workshops en boeken, zonder dat ik erom gevraagd had bleven er maar boeken over een bepaald onderwerp om me heen verschijnen. Al langere tijd lijkt het alsof alle boeken opeens over sjamanisme, oerwouden of vrouwelijkheid gaan, zonder dat ik (dacht dat ik) daar per se graag over wilde lezen.

Een vriendin stuurde me vanuit het niets een boek op over vrouwelijkheid en mijn vriend bedacht dat ik een boek moest lezen over het siberisch sjamanisme. Verder waren er de afgelopen tijd een aantal mensen die kort na elkaar het idee hadden dat het leuk zou zijn om een workshop te organiseren. Nu heb ik zo af en toe de nodige weerstand tegen dergelijke boeken en is het idee van een workshop geven vooral alleen maar doodeng, waardoor ik alles eigenlijk meteen af wilde wijzen. Tot er een stemmetje in me zei: het komt naar je toe. Het boek van de vriendin is inmiddels uit en was werkelijk waar één van de meest toepasselijke boeken (op mijn leven) die ik ooit zo op het juiste moment heb gelezen.

Ook kan het zijn dat er iets komt waar je wel heel nadrukkelijk om vraagt. Zo had ik een tijd geleden ergens gesolliciteerd en wilde ik zó graag een uitnodiging krijgen voor een gesprek dat ik hardop een wensje deed. En wonder boven wonder kwam er de volgende een e-mail. Velen zullen dit niet linken aan iets groters, ik wel. Het voelt alsof ik erop mag leren vertrouwen dat de dingen die voor mij juist zijn, gevraagd of ongevraagd, toch wel naar me toe zullen komen. Het om me heen kijken en aandacht besteden aan die dingen die op mijn pad komen geeft me het vertrouwen dat dat de juiste dingen zullen zijn. Het helpt me het te accepteren als er iets niet komt of als ik een afwijzing krijg, als er iets dat ik graag wil niet gebeurd. Toen de studio die ik zo graag wilde huren al verhuurd bleek te zijn, bijvoorbeeld. Blijkbaar klopt dat dan op dat moment niet, hoe frustrerend dat ook kan voelen. Op deze manier kijken kan helpen om het dan ook los te kunnen laten.

Je leven leren lezen

Misschien kun je je eigen leven op die manier wel een beetje leren lezen. Door aandacht te besteden aan de kleine dingen lukt het mij steeds beter te gaan zien dat (in elk geval voor mijn gevoel) het universum voor me zorgt door de juiste dingen naar me toe te laten komen. Als je daarop vertrouwt, helpt het je te zien wat er naar je toe komt en dit ook aan te nemen en er dankbaar voor te zijn, het helpt je het leven een beetje te lezen. Aandacht besteden aan de dingen die je aangeboden worden in plaats van je aandacht focussen op de dingen die je wilt, of op een idee van hoe het zou moeten gaan, geeft een gevoel van dankbaarheid. Het verbindt mij weer even met het wonderlijke van ons bestaan.

Tegelijkertijd helpt het je te leren accepteren dat je het leven niet helemaal kunt 'maken', dat sommige dingen nu eenmaal niet gebeuren op het moment dat jij wilt dat ze gebeuren. En misschien gebeuren ze wel nooit, omdat ze niet juist zijn. In plaats van in frustratie te blijven hangen en het gevoel te hebben dat dingen je niet meezitten (dit gevoel ken ik heel goed) kan het helpen te proberen je aandacht te verleggen naar de subtiele 'giften' van het leven; hoe moeilijk of makkelijk het soms ook lijkt om die te zien.

Ik heb nog steeds geen eigen dier omdat dit misschien het moment niet is, maar mocht toch even genieten van een wandeling met het leuke hondje van de buurvrouw - en ik laat inmiddels de hond uit het dorp uit, gewoon omdat ik het leuk vind. Het boek dat mijn vriend gaf bracht me terug naar mijn interesse in sjamanisme en verre culturen. En die ene djembé les met mijn moeder is inmiddels een volledige cursus geworden, waar ik er dankbaar elke week (tegenwoordig zelfs elke dag) op los trommel.