Verlangen

30-12-'17 || De meesten van ons hebben de reflex om niet te veel aan onze verlangens te denken, zodat we ook niet teleurgesteld kunnen raken als ze niet uitkomen. Is dat eigenlijk wel logisch?

Photo by Laura Mélanie (location: Godrevey, Cornwall, UK)

In dit artikel wil ik schrijven over verlangens, omdat ik in de afgelopen tijd heb geleerd dat het gaan voelen van die verlangens een van de belangrijkste stappen is als je je leven meer wilt gaan leven zoals dat voor jou goed is. Het voelen van verlangens, van iets dat je eigenlijk écht heel graag zou willen, of het voelen van (of toegeven aan) de drang om iets te doen waar misschien niet elk deel in jou het mee eens is, is niet altijd gemakkelijk. We hebben namelijk de reflex om vooral niet aan onze verlangens te denken, zodat we ook niet teleurgesteld kunnen raken als ze niet uitkomen.

En we hebben ze allemaal, die verlangens. We voelen allemaal weleens de drang om iets (niet voor de hand liggends) te doen, of we hebben iets dat we diep van binnen misschien wel heel graag zouden willen. Of dit iets nu een voorwerp, een ervaring of een gevoel is, dat maakt niet uit. We kennen allemaal de momenten waarop we iets doen dat net even buiten onze comfortzone gaat. En we kennen van die momenten waarop we onszelf ervan overtuigen dat we veel beter niet buiten dat veilige comfortabele bubbeltje kunnen gaan. Aan de ene kant is er dat verlangen, aan de andere kant is er de afweging, de waarschuwing, de ontkenning misschien zelfs wel. En die kunnen soms flink tegenstrijdig zijn.

Om een simpel voorbeeld te geven: ik bevind me op dit moment in Cornwall, waar het zo’n 10 graden is. Gisteren scheen de zon en ik kreeg opeens ongelooflijk veel zin om de zee in te duiken. In een vlaag van verstandsverbijstering vroeg ik of ik iemands wetsuit mocht lenen en smste ik mijn vriend dat we een duik gingen nemen. Daar had mijn vriend natuurlijk wel oren naar, dus binnen no-time had hij zijn lunchpauze getransformeerd tot in de zee zwem-moment.

Puntje bij paaltje kreeg ik (letterlijk) koud watervrees, natuurlijk. Moeten we dit wel echt doen? Ik heb het al zo snel koud, straks word ik ziek. Misschien is de stroming wel te sterk, zijn de golven te hoog. Uiteindelijk was het maar goed dat ik mijn vriend zover had gekregen om met me mee te gaan, anders had ik vast en zeker rechtsomkeert gemaakt na het voelen van dat ijskoude water aan mijn grote teen. Toch won het losbandige stukje in mij en was het, jawel, helemaal fantastisch. Juist dat uit mijn comfort zone gaan maakte dat de adrenaline door mijn lijf gierde en ik (eerst heel voorzichtig) me uiteindelijk onderdompelde in dat o-zo-koude maar ook intens verfrissende water. Een paar minuten later zag ik mezelf zelfs mee-surfen op de golven.

(On)verstandig?

In mijn dagelijkse leven zie ik mij mezelf vaak heel ‘ verstandig’ wijs maken dat het een stuk beter voor mij is om comfortabel warm binnen te zitten dan om buiten de ijskoude zee in te duiken. In sommige gevallen is dat misschien ook wel zo, maar het gaat hier natuurlijk niet écht om de ijskoude zee. De ijskoude zee is figuurlijk en kan voor van alles staan: misschien heb je een (stiekem) verlangen om zanger of zangeres te worden en kun je het publiekelijk zingen vergelijken met de ijskoude zee; je houdt je stem vaak liever ‘ comfortabel’ binnen. Waar sommigen misschien vol overtuiging stappen zouden durven nemen, zal menig mens het doodsbenauwd krijgen bij het idee alleen al. Verlangens kunnen diep van binnen heel groot zijn maar zo buiten je comfortzone liggen, dat iets in jou je verteld dat het onmogelijk is. En je die verlangens dus ook maar beter niet meer kunt voelen.

En toch; elke keer als ik even uit die comfortzone kruip blijk ik me in de meest oncomfortabele situaties opeens springlevend te voelen. En dat is ook eigenlijk hoe ik mezelf ken: als een van de meest springlevende personen op deze aardbol, zo eentje die het liefst de hele dag buiten is, in golven duikt, en vooral een enorm groot fan is van nieuwe dingen proberen. Hoe opvallend is het dat het juist datgene is dat vaak zo moeilijk lijkt te zijn, dat juist dat stukje van mij het meest ingeperkt lijkt te worden. Gezonde voorzichtigheid mag er zijn, maar soms kan het gevoel van inperking zo groot worden dat het je je plezier een beetje ontneemt, je weghoudt van hetgeen dat je eigenlijk zo blij zou kunnen maken.

Het gaan voelen van je verlangens is een heel waardevolle stap als je je leven wilt léven, als je wilt ontdekken wat je eigenlijk wilt. Toch is het voelen van die verlangens iets anders dan de reflex die we hebben: de meesten van ons hebben geleerd niet te verlangen naar iets dat toch niet mogelijk is. Om een paar voorbeelden te noemen: wie weet denk je dat je niet naar een plek ergens ver weg kunt verhuizen, omdat je dan al je vrienden kwijtraakt. Of dat je ontslagen zult worden als je aangeeft dat je eigenlijk minder wilt werken. Of dat je echt geen tijd en geld hebt om de opleiding te gaan doen die je eigenlijk zo leuk lijkt. Of dat je te oud bent om nog iets nieuws te leren. Of dat het onmogelijk is je geld te verdienen met iets dat echt vervullend is voor jou. En dat is dus precies waar de crux zit: het woordje onmogelijk.

We denken dat we onszelf beschermen door onszelf te onthouden van die verlangens, door ze niet echt te durven voelen. Door ze te negeren en er maar geen aandacht aan te besteden (de aandacht gaat vooral naar het onderdrukken ervan). Toch is niets minder waar, we houden daarbij namelijk de gevoelens van ‘onmogelijkheid’ in stand. Door niet te mogen verlangen worden verlangens, tegenstrijdig genoeg, alleen maar sterker. En begrijp me niet verkeerd, soms is hetgeen dat je verlangt ook niet mogelijk in dat moment. En misschien wel nooit. Maar dan nog, wie zegt dat je die verlangens niet gewoon mag hebben?

Verlangen is leuk

Juist door je in te beelden dat je helemaal hebt wat je wilt, dat je die fantastische zangeres bent, dat je in dat huis woont waar je al zolang van droomt, dat je vanaf nu elke dag in de zee mag zwemmen, wordt je blij. Je wordt niet alleen blij , je gaat ook nog eens in mogelijkheden denken. Je mag namelijk even iets heel graag willen van jezelf. Én je kunt er zijn voor dat stukje in jou dat eigenlijk zo verlangt, maar dat denkt dat het allemaal niet mogelijk is. Je zult zien dat, als je je gewoon even alles van de wereld mag inbeelden, je een gevoel van vrijheid ervaart. Zelfs en misschien wel juíst als je er nu nog geen idee van hebt hoe dat er voor jou uitziet. Misschien wordt de daadwerkelijke drang om dat verlangen te vervullen groter (en ga je mogelijkheden zien in hoe dit voor jezelf waar te maken), maar vaak is het heel even toegeven aan je verlangen eigenlijk al genoeg. Je kunt je zo vervuld voelen als je je verbeelding gewoon even alle ruimte geeft, dat het daadwerkelijk vervullen van dat verlangen in de buitenwereld misschien niet eens meer zo nodig is. Tegenstrijdig, toch? In plaats van je verlangen te blokkeren om jezelf tegen de pijn van het niet hebben te beschermen kun je er dus ook voor kiezen om ernaartoe te bewegen, het te omarmen en daardoor te verzachten.

Wat dit nu nog met de zee te maken heeft? Ik denk dat het, in mijn geval, soms moeilijk is om te voelen waaraan ik daadwerkelijk behoefte heb. Het lijkt zo vanzelfsprekend dat het ‘nodig’ is om mezelf warm en comfortabel te houden als het buiten zo koud is, dat ik soms lijk te vergeten dat warm en comfortabel niet altijd is wat ik nodig heb. Dat een - misschien wat oncomfortabele - sprong in het diepe me de juiste energie kan geven, me kan helpen ontdekken dat het zelfs in de ijskoude zee best comfortabel kan zijn. Om daarna weer lekker terug in mijn warme holletje te kruipen, natuurlijk.

Dit is slechts een heel klein en figuurlijk voorbeeld, maar soms houden we onszelf zo veilig dat we onszelf er (succesvol) van weten te weerhouden überhaupt te voelen waar we diep van binnen eigenlijk behoefte aan hebben of gelukkig van worden. Denken we dat het niet kan. Verlangens zijn heel persoonlijk en zeggen heel veel over wie je bent. Waar de een zich misschien levend voelt met een glas wijn op het terras in de stad, voel ik me levend als ik in de ijskoude zee spring. Het is aan mij te onderzoeken wat mij dat gevoel van leven geeft, wat mijn diepe verlangens zijn, en die gewoon even helemaal waar te laten zijn. Hoe onmogelijk ze ook lijken. Zo wil ik al mijn hele leven aan de zee wonen (en denk ik dat dit nooit gaat gebeuren), maar laat ik nu een paar weken geleden de kans hebben gekregen om tijdelijk op iemands huis te passen… aan zee. Verlangens zijn er om gevoeld te worden, om ruimte te krijgen, om je iets over jezelf te vertellen. En wie weet ook wel om uit te komen.