03-11-'19 | Ken je het gevoel dat je iemand iets geeft en je onbewust hoopt dat die ander jou hetzelfde terug zal geven? Of het gevoel dat je tijd aan iemand besteed of moeite voor iemand doet, en dat je hoopt datzelfde van iemand terug te ontvangen? Onbewust hebben we vaak een hele berg verwachtingen, niet alleen van de ander, maar ook van onszelf. Dit artikel gaat over geven vanuit vrijheid en liefde, in plaats van uit verwachting. Als je geeft omdat je wílt geven, maakt het opeens niet meer zo veel uit of de ander jou hetzelfde teruggeeft, of niet.
Misschien ken je wel dat gevoel dat je iemand iets geeft en je niet helemaal datgene terugkrijgt waar je op had gehoopt. Dat kan om iets materieels gaan, in de vorm van een cadeautje bijvoorbeeld, maar het kan ook iets zijn dat minder tastbaar is: een stukje van jouw tijd, jouw aandacht, jouw liefde, jouw steun of je moeite.
Vaak geven we iets en hopen we (of verwachten we ergens misschien wel) dat die ander er blij mee zal zijn, of hetzelfde aan ons terug zal geven. Dat de ander jou net zo'n mooi cadeautje geeft, net zoveel moeite zal doen om jou te zien, net zoveel tijd aan jou zal besteden. En hoe vaak komt het niet voor dat we dan teleurgesteld worden? Dat die verwachting niet waar wordt gemaakt - dat je een simpel cadeautje terugkrijgt, in plaats van een prachtig zelfgemaakt iets, net zoals jij hebt gegeven. Dat iemand geen tijd voor jou maakt, terwijl jij dat wel voor die persoon deed.
Het zijn deze pijnlijkheden die er vaak voor zorgen dat we ons afgewezen voelen. Veel mensen spenderen eerst (ongemerkt) veel tijd aan deze afwijzing verdoezelen. We voelen ons onzeker en gaan misschien wel nog harder ons best doen om leuker te zijn (zodat deze persoon dat ziet en wél moeite voor je gaat doen, zo hoop je), of we zetten een lachend gezicht op en zeggen dat het niet uitmaakt. Uiteindelijk komt er misschien de realisatie dat dit pijn doet en ga je je afzetten, misschien denk je 'rot dan maar op' en ga je iemand wegduwen zodat je je niet meer afgewezen hoeft te voelen.
En dan is er het stukje dat we meestal niet willen voelen: verdriet, omdat het eigenlijk zo'n pijn doet om je afgewezen te voelen. Om je niet belangrijk genoeg te voelen. Om te voelen dat iemand jou niet teruggeeft waar je eigenlijk zo op hoopte.
Betekent dit dan ook werkelijk dat je niet belangrijk genoeg bent (voor die persoon)? Nee, gelukkig niet. Ten eerste ben je áltijd belangrijk genoeg, daar kan een ander persoon -wat hij of zij ook doet of niet doet- niets aan veranderen. Ten tweede hebben al deze mensen vaak hun eigen (wie weet beperkte) denkwijze, die meestal weinig met jou te maken heeft: de vriendin die zo druk is met haar eigen problemen dat ze geen ruimte in haar hoofd voelt om de aandacht aan jou te besteden die ze eigenlijk zou willen (is dit je zelf ook niet al eens overkomen?!), de vriend die gewoon écht niet zo creatief is als jij in het bedenken van cadeautjes. De zus die het niet gemakkelijk vind om er voor jou te zijn op de manier die jij nodig hebt. De vader die niet weet hoe hij tegen je kan praten. En dat allemaal terwijl jij altijd zo je best doet om mooie cadeautjes te verzinnen, omdat je wilt dat ze zich gewaardeerd voelen. Terwijl je je eigenlijk zelf zo graag gewaardeerd zou willen voelen.
Liefde communiceren
Bij mij komen er allerlei dingen op als ik denk aan deze wisselwerking. Ten eerste is niet iedereen hetzelfde. Dit betekent dat jij je liefde of bewondering voor iemand misschien 'communiceert' in moeite voor iemand doen (zoals ver reizen of iemand te zien) of in kaartjes sturen aan iemand die het moeilijk heeft. Dit zijn natuurlijk slechts voorbeelden gebaseerd op de manier waarop ik communiceer, dit is voor elke persoon anders. Misschien maak je leuke video's voor iemand of stuur je een zelfgemaakte tekening, omdat je wilt dat die persoon zich speciaal voelt.
Hetgeen dit een beetje lastig kan maken is dus dat, zoals ik eerder schreef, dit eigenlijk altijd een reflectie van jezelf is - je doet datgene dat voor jou zou maken dat je je speciaal voelt, voor een ander. De manier waarop jij overdraagt aan de ander is dus jouw vorm van communiceren, jouw taal eigenlijk, en daarmee de manier waarop jij ook graag zou willen ontvangen. Alleen communiceert niet iedereen op dezelfde manier.
Om een voorbeeld te noemen: mijn vader en opa drukken/drukten mij zo af en toe een briefje van 50 euro (of toen nog gulden) in mijn handen. Iets waar ik altijd de nodige moeite mee heb gehad: ik wilde natuurlijk veel liever een origineel cadeautje, of ik wilde hen moeite zien doen om mij te zien. Maar dat gebeurde niet. Mijn vader communiceert een klein stukje van zijn liefde voor mij blijkbaar in geld, hoe onbegrijpelijk ik dat ook vind. Toen ik dat begon te accepteren leerde ik ook om die briefjes van 50 niet meer af te wijzen (zoals ik eerst wel deed) maar om ze aan te nemen, en de overhandiging van zo'n briefje te zien als een stukje liefde of wat onuitgesproken woorden - zij het de vorm van geld. Ik leerde daarbij ook om niet te stoppen met het sturen van mijn kaartjes omdat ik ze niet terugkrijg, maar om in te zien dat deze kaartjes mijn manier zijn om mijn stukje te communiceren.
Je geeft voor jezelf, niet voor de ander
Mijn fysiotherapeut kwam met een wijze -figuurlijke- opmerking. Hij zei: als ik iemand een cadeautje geef, geef ik dat omdat ik het wil geven. Omdat het mij blij maakt om dat cadeautje te geven. Wat die persoon er dan mee doet is niet mijn zaak; misschien verscheurt die persoon het wel. Maar ik had plezier in het geven, en dus heb ik het gegeven. Niet voor de ander, maar voor mezelf.
Als je op deze manier naar geven en ontvangen gaat kijken, kun je ook heel anders met je verwachtingen om leren gaan. Misschien kun je dan de hele 'ruilhandel' van aandacht, cadeautjes, tijd en moeite loslaten en je focussen op wat jij wilt geven, op waar jij energie en plezier uithaalt. Als jij er plezier uithaalt om naar die vriendin te gaan die minder vaak naar jou komt, kun je ervoor kiezen de verwachting naar haar toe los te laten. Als jij er plezier uit haalt mensen zelfgemaakte cadeautjes te geven, gewoon omdat je het fijn vindt om iets te geven dat echt vanuit jou komt, kun je ervoor kiezen om dat gewoon te doen. En als je er merkt dat je er iets minder plezier uit begint te halen, kun je ervoor kiezen iets minder te geven. Uiteindelijk maak je dat mooie cadeautje niet (alleen) voor de ander, je maakt het voor jezelf - om een klein stukje van jouw plezier aan die ander te geven. Je bezoekt je beste vriend niet om hem een plezier te doen, maar omdat je dat wilt.
Zie je dat de wisselwerking dan heel anders wordt? Waar ik mijn hele leven heel veel tijd heb gespendeerd aan mensen dingen, steun en tijd geven (zoals wij allen op onze eigen manier doen), omdat ik dacht dat dat van me verwacht werd en/of omdat ik eigenlijk zo verschrikkelijk graag hetzelfde terug van hen terug wilde krijgen, merk ik steeds vaker dat dat ongelooflijk vermoeiend is. Er zit een heel groot verschil tussen geven vanuit verwachting, en geven vanuit liefde.
Liefde ontvangen
Als je de verwachting (in de eerste plaats naar jezelf) loslaat, kun je voelen wat je dan nog wilt geven. Tijd? Steun? Lieve woorden, misschien wel? Want ook al krijg je ze niet terug - dat betekent niet dat ze niet gevoeld worden. En daarmee kom ik op mijn tweede punt; dat je, als je enkel vanuit liefde en vrijheid geeft, zult zien dat je misschien ook meer aandacht kunt hebben voor wat je éigenlijk ontvangt, voor de dingen die je (soms) misschien over het hoofd ziet.
Misschien is het financiële steun, misschien is het inspiratie, misschien is het geborgenheid. Misschien is het die fijne maaltijd die iemand voor je kookt, je favoriete chocolaatjes die altijd in huis zijn als jij komt (hallo opa!). Zo had mijn vader altijd mijn favoriete toetje in huis als ik langskwam. Net zoals mijn opa gebruikte hij geen woorden, maar kleine gebaren om iets aan mij uit te drukken. Het is niet dat het er niet is, het was alleen aan mij om dit te leren zien. Dat iemand je niet beantwoord op de manier waarop jij graag beantwoord zou worden betekent niet dat die persoon je niet belangrijk vindt, het betekent zelfs niet dat die persoon niet antwoord. Het betekent dat je het idee dat wat jij geeft gespiegeld moet worden los mag laten, zodat je kunt zien wat er is, op welke manier iemand anders vanuit zijn of haar liefde aan jou geeft.
En dan is het aan jezelf om te bepalen of dat in balans voelt of niet, maar je zult zien dat je misschien wel op een andere manier (meer) stukjes van andermans liefde ontvangt dan je denkt of nu ziet; als je je ervoor open probeert te stellen.
Comentarios